Wirtualne życie

meggie94

Tutaj zbiera się dużo osób zamieszkujących miasto. Można usiąść i rozmyślać o trudnych sprawach życiowych.

Marson

Weszła na teren placu. Przechadzała się spokojnie. Mało ludzi, cisza i spokój. Doskonałe warunki, żeby odpocząć. Po kilku minutach chodzenia usiadła na ławce i zaczęła czytać książkę. Później, jakieś 2 godziny po tym, zamknęła lekturę, włożyła ją do torby, a następnie wyszła.

Komcia

Amelia przechodziła przez Plac i przystanęła.
- "No coż, osiedle nie ucieknie" - pomyślała i usiadła na ławce. Po chwili wyjęła szkicownik i jęła udoskonalać projekt swojego domku. Skończyła rysować, wstała i poszła gdzieś indziej...

Marson

Weszła na teren placu. Popatrzyła po ludziach. Troszkę dłużej jej wzrok zaciekawiła kobieta coś szkicująca, bo inni ludzie rozmawiali, lub siedzieli, a jeszcze inni coś czytali. Marson usiadła na ławce i wyjęła książkę z biblioteki. Lubiła tu czytać, bo choć to centrum, to jednak spokojne miejsce.

Komcia

Amela szła do biblioteki, jednak stwierdziła, że pójdzie tam później. Główny Plac miasta przycągał ją do siebie jak magnes. Sama nie wiedziała dlaczego tak bardzo lubiła to miejsce. Poszukała wzrokiem wolnej ławki. Jest! Podbiegła do niej, jakby w obawie, żeby nikt jej nie zajął. usiadła na niej w siadzie skrzyżnym i wyciągnęła szkicownik. Zaczęła rysować. Rysowała magiczne miejsce, gdzie elf chowa się za drzewem i obserwuje bawiące się wróżki.
Gdy zauważyła, że pani Torson idzie w kierunku restauracji zerwała się z ławki i pobiegła do pracy.

Marson

Zamknęła książę. Oczy ją już bolały od ciągłego czytania. Włożyła lekturę do torby i wstała. Przeszła się jeszcze trochę, po czym zaczęła kroczyć w stronę Okolicy Spokoju.

avenue

Jasmin powoli przechodziła do domu. Przechodziła przez ten plac codzień, trzy a nawet czterokrotnie, ale późnym wieczorem miejsce to wyglądało zupełnie inaczej. Tajemniczo? Tak, chyba tak. Usiadła na ławce naprzeciwko pomnika po czym rozejrzała się po ludziach. Biegli, spacerowali, trzymali się za ręce czy całowali się w świetle ulicznej latarni i światła księżyca. Ona przysiadła jedynie na ławce, po czym sięgnęła do torby i pogmerała w niej dłuższą chwilkę. Długopis, ołówek, cały zestaw ołowków w schludnym metalowym opakowaniu, gdyby nagle dopadło ją natchnienie. Gdzieś na dnie sportowej torby znalazł się papier czerpany i cały pięćset arkuszowy blok rysunkowy. Wygodnie położyła go sobie na kolanach i naszkicowała obecną sytuację. Kiedy ostatnia kreseczka znalazła się na swoim miejscu dziewczyna podniosła się, wrzuciła akcesoria do torby i pośpiesznym krokiem odeszła do biblioteki.

meggie94

Amy weszła na plac z Weną z rękach, która gdy tylko zobaczyła tyle wolnego miejsca (plac był pusty) wyskoczyła pani z rąk prosząc wzrokiem o swoją ukochaną myszko-piszczałkę. Bawiła się tak dobrą godzinę kiedy Amy czytała ulotkę ze sklepu o zwierzątkach. Po godzinie zawołała do siebie Wenę, która posłuszna jak pies w myszką w buziach przybiegła do kobiety. Tym razem Amy nie wyciągała jej z pyszczka zabawki, niech sobie jeszcze trochę pogryzie. Wzięła Wene na ręce jak małe dziecko i oddalały się od placu.

avenue

Jasmin znów przechodziła przez plac wieczorem. Tym razem wybrała dobrze oświetloną ławeczkę przy wejściu na plac. Wyciągneła z torby piórnik, nową wypożyczoną książkę i notatnik, po czym zaczęła pisać pilnie pracę na temat europy. Pisała tak przez godzinę po czym wyszła z placu.

Marson

Znów weszła na plac. Dawno tu nie była. Przeszła się dookoła pomnika, a później usiadła na jednej z ławek. Posiedziała odpoczywając 10 minut, po czym wyszła.

Fala

Mareike usiadła pod pomnikiem i wyjęła notatnik. Napisała swoje nazwisko i próbowała stworzyć wiersz.
W tęsknocie za tobą - zaczęła. Przypomniał się jej Sebastian, chłopak, którego kochała. I on ją kochał. Umarł śmiercią tragiczną. Mareike kapnęła łza. tak cię kochałam i ślubowałam wierność to nie był wiersz. To była proza. Ale i tak spodobała się Mareike. Przelała na papier cały swój smutek.
W efekcie wiersz wyglądał tak:
W tęsknocie za tobą
strasznej i mrocznej
myślę, że
tak cię kochałam i ślubowałam wierność
ale rozdzielił nas los.
Gdzie jesteś?
Gdzie ja jestem?
Kochałam i ty
kochałeś.
Ale to stare czasy.
Czy tam, w nieskończoności
pamiętasz o mnie?
ja pamiętam,
nie mogę zapomnieć tego dnia
gdy powiedziałeś: "Kocham Cię"
i umarłeś
Mareike wstała i ruszyła w stronę domu. Nie zauważyła, że zostawiła notatnik pod pomnikiem.

meggie94

Aby dojść do domu i jej kochanej Weny musiała przejść przez plac. Lubiła tu przebywać. Zakręciła się wokół pomnika. Nagle coś przykuło jej uwagę. Był to notatnik. Nie chciała ale przeczytała co było na nim napisane. Zrozumiała o co chodzi. Sama była poetką. Ujrzała nazwisko. Wiedziała że dziewczyna mieszka w motelu. Postanowiła, że jeszcze dziś albo juto, pójdzie do niej i odda jej znalezioną rzecz. Wyprostowała się i poszła do domu.

Angel com

Lisa trafiła na głowny plac miasta. Cały czas martwiła się o swojego pupila. Oczyma wodziła po placu jednak białej włochatej mordki nie ujrzała. Nagle usłyszała szczekanie. W jej stronę biegł wesoły dropsik. Gdy tylko dobiegł do swojej pani skulił ogon i położył się. dziewczyna nie miała serca go skarcić. Zapięła go na smycz i poszła przed siebie.

Angel com

Lisa powoli szła w stronę ławki. gdyt już tam usiadla zaczęła rysować cos w notesie. Po kilkunastu minutach siedzenia na słońcuposzła do apteki aby podjąć się swojej pracy.

meggie94

Amy weszła na plac. Spojrzała na Wene.
-Wiesz co?? Puszcze cie ze smyczy abys sobie tu pobiegala, na jakies pół godziny, a ja pójdę do klubu fitnes. Ale..-zawiesiła głos.
-Ale masz nie uciec dobrze??- Wena mruknęła i juz sie rozpedzila.Amy uśmiechnęła sie i poszła.

meggie94

Amy stanęła przy jednej z ławke i zaczęła głośno wykrzykiwać imię swojej kotki. Po chwili Wena była przy niej.
-Grzeczna kicia- pogłaskała jej futerko.
-Chodź idziemy-powiedziała, zapięła jej smycz i poszły.

Marson

Marson weszła na plac i zaczęła szukać czegoś w torebce. Wyciągnęła komórkę i napisała sms do Amy.
Po naspisaniu wyszła

avenue

Jasmin przeszła przez plac, ale coś ją zatrzymało. Kto tam stoi i lepi bałwana?
- Michał! - krzyknęła a postać obróciła się. Istotnie, był to właśnie jej mąż z Olą, którzy lepili śnieżnego pana.
- Wspaniały - uśmiechnęła się wciskając w śnieg kawałek żwirku. Udawał on oko i szczerze mówiąc efekt był zadowalający.
- Jest zimno, chodźmy lepiej do domu - powiedziała dziewczyna przebierając nogami. Już po chwili szli w stronę domu.