Wirtualne życie

meggie94

Dla nie wiedzących katedra to kościół.

Komcia

Do katedry weszła młoda dziewczyna w długiej, białej sukience, z walizką w ręku. Podeszła do pierwszej ławki.
-"Jak tu pięknie...." - Mela uwielbiała stare kościoły, ale ten też był bardzo piękny - "Musze rozpocząć moje nowe życie razem z Bogiem. To On mnie będzie prowadził"
Amelia usiadła i zaczęła się żarliwie modlić. Po upływie kilku minut wyszła, zabierając ze sobą walizkę.

Marson

Weszła na teren kościoła. Usiadła do jednej z ostatnich ławek i uklęknęła. Pomodliła się. Po 20 min. wyszła.

Fala

Mareike przywiązała swoje pieski do płotu, a sama poszła do katedry.
Nie miała pojęcia, kiedy odbywają się tu Msze, więc tylko pomodliła się cicho i wyszła.

meggie94

Amy weszła do kościoła. Usiadła z tyłu katedry i wsłuchiwała się w słowa księdza. Nie mogła przyjść na poranną msze więc poszła na wieczorną. Po błogosławieństwie wyszła z innymi ludźmi na świeże powietrze.

avenue

Jasmin nie mogła przyjść na msze. Wciąż była zajęta, praca praca praca i jeszcze raz praca. Dlatego zajrzała tu teraz by spokojnie pomodlić się. Wyszła po dziesięciu minutach.

Komcia

Amela niestety nie mogła być na mszy w niedzielę, dlatego przyszła teraz, by w spokoju się pomodlić i wyspowiadać. Podeszła do konfesjonału i odeszła od niego kilka minut później. Uklękła w jednej z ławek, zmówiła pokutę, pomodliła się trochę i wyszła z lżejszym sercem.

meggie94

Amy weszła do katedry. Usiadła w ławce. Było jeszcze całkiem pusto, msza ma byc za pół godziny, ale ona postanowiła być wcześniej.

Komcia

Amela dobiegła do kościoła. Zobaczyła, że ma jeszcze czas do mszy, a w ławce siedzi jakaś kobieta. Postanowiła, że przysiądzie się do niej.
- Dobry wieczór. - Powiedziała i uśmiechneła się

meggie94

Amy ocknęła się. Jest w kościele, ale jeszcze nie ma mszy.
-Dobry wieczór. Pani zawsze tak wcześnie??

Komcia

- Ja... Nie wiem, to zależy chyba. Prawdę mówiąc, to dzisiaj chciałam poukładać sobie myśli, ale bardzo się ciesze, ze jest tu pani. - Uśmiechnęla się z zakłopotaniem. - Nie znam tu jeszcze za wiele osób...

meggie94

Amy uśmiechnęła się szeroko.
-No to już pani zna. Amy Torson, miło mi. O ile się nie myle to składała pani u mnie zamówienie na dom na osiedlu Lump?

Komcia

- A, tak.... Pani wybaczy, Amelia Śnieżna. Nie poznałam pani od razu. Pani jest v-ce burmistrzem prawda? Jest pani bardzo miła... - Amela poczuła się pewniej. Pomyślała, że w tym miejscu będzie jej dobrze, że nie będzie musiała już więcej zmieniac miasta... - Sielanka jest śliczna, ja nie wiem jak pami dziękowac za ten dom. Marzyłam o takim a teraz ona jest. I to jest moja.

meggie94

Amy spojrzała na kobietę.
-To co że jestem v-ce burmistrzem? Jestem normalnym człowiekiem. A nie masz mi za co dziękować Amelio tylko budowniczym, a i jeszcze jedno mów mi Amy.

Komcia

Mela speszyła się.
- nie, nie, Amy, nie o to mi chodziło... Um... jestem kiepska w tłumaczeniu... - Amela posmutniała. Przypomniała jej się kłótnia z dawną przyjaciółką...Nie odzywają się do siebie od 3 lat. - Wybacz, nie chciałam cię urazić, mam nadzieję, że nie jesteś zła. Wiesz, czasem mi tylko smutno, że będę musiała iść przez życie samotnie... Choć wśród ludzi... "Najbardziej jest się samotnym tam, gdzie jest najwięcej ludzi". Odczuwałaś to kiedyś?

meggie94

Amy odwróciła głowę w kierunku ołtarza.
-Wiele razy i nie jestem zła-starała odpowiedzieć się słodko ale jej nie wyszło.
-Ciesze sie ze tu mam Marson, a ty masz mnie-udało jej sie uśmiechnąc. Nagle usłyszała organy ogłaszające początek mszy. Nawet nie zauważyła kiedy zebrało się w kościele tyle ludzi.

Komcia

Amela spojrzała w strone ołtarza. Msza się rozpoczęła. Wierzchem dłoni otarła łzę, która pojawiła się w jej oku. Miała nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Słuchała słów księdza. Msza się skończyła. Mela wstała i powiedziała do Amy:
- Bardzo ci dziękuję za dzisiajszą rozmowę. Bardzo mi to pomogło... - Starała się uśmiechnąć.

meggie94

Amy wstała. Położyła dłoń na ramieniu Amelii.
-Nie ma sprawy. Wpadnij do mnie kiedyś-kiedy to powiedziała, pozegnała się z Melą i wyszła z kościoła.

Komcia

- Tak.... - powiedziała szeptem. - wpadnę. Na pewno.
Mela wybiegła z kościoła, bo poczuła, że zbiera się jej na płacz. Chciała pobiec w jakies ustronne miejsce, żeby nikt nie widział jak płacze

avenue

Jasmin weszła na zimną posadzkę Kościoła i stukając obcasami poszła z narzeczonym w stronę zakrystii. Vanilka stała, przywiązana do filaru przed katedrą. Zapukała w wielkie dębowe drzwi i uchyliła je.
- Sczęść Boże - szepnęła po cichu i poszła w miejsce wskazane przez miłą kobietę.
- Szczęśc Boże! - odparł miły ksiądz i zaproponował im herbatę.
- Chcieliśmy, proszę księdza, zarezerwować miejsce na ślub...
- Z jaką datą?
- 31 grudnia. Najlepiej godzina szesnasta, proszę.

OOC - niech burmistrz napisze, czy tak, czy nie.